Foto: Aschwin Snel, Michel ter Wolbeek, Lisenka l' Ami en Oscar van der Wijk |TEKST Esther Daniëls
Je kunt het je haast niet voorstellen: John Kroes achter de geraniums. Jarenlang vervulde hij een actieve rol in de gemeenschap van Nieuwkoop en Alphen aan den Rijn. Duizenden cliënten schoven bij hem aan om hun meest kwetsbare zaken met hem te bespreken. Daar, in die toch wat statige spreekkamer, draaide alles om deskundigheid, discretie en vertrouwen. En soms ook om de lach, gelukkig, want John verstaat de kunst om complexe zaken te ontrafelen tot een oprecht gesprek van mens tot mens. Toch dient zich langzamerhand een nieuwe fase aan: John draagt het bedrijf over aan zijn compagnon Harriët Bijl en notarissen Jacqueline Tijssen en Rick Wieser. Zelf beweegt hij, naar eigen zeggen, naar een rol op de achtergrond. Hm. John Kroes? Op de achtergrond? Laten we hem eens aan de tand voelen over zijn carrière, in een gesprek langs zeven dilemma’s.
Ondernemer of notaris?
“Dat is een makkelijke, want de een kan niet zonder de ander. Als notaris ben je adviseur, jurist en fiscalist tegelijk. Je draagt een zware verantwoordelijkheid voor alle aktes, zakelijk en privé, die bij het kantoor passeren. Daarin moet je zien te borgen dat de belangen van de cliënt één-op-één terugkomen, maar dat daarbij ook alle haken en ogen zijn besproken en mogelijke risico’s zijn afgedekt. Die vakinhoudelijke expertise is één, maar mensen vergeten wel eens dat je daarnaast ook nog een heel kantoor te runnen hebt, in ons geval met tientallen medewerkers. Die moeten wel allemaal aan het werk blijven, dus moet je er ook voor zorgen dat cliënten bij jóu aan tafel komen, en niet bij de concurrent. Vroeger was dat anders. Het notariaat was eeuwenlang een gesloten wereld, met vastgestelde tarieven. Toen daarvoor in de plaats de vrije vestiging kwam, dachten velen dat het appeltje-eitje was om in dat gat te springen. In korte tijd steeg het aantal notarissen in Nederland van 1000 naar 1500, maar inmiddels is dat aantal weer teruggezakt naar 1200. Velen verkeken zich op het ondernemerschap dat van hen gevergd werd, maar daar heb ik me juist altijd met ziel en zaligheid op gestort.”
Dorpskantoor of Zuidas?
“Ach ja, de snelle wereld van de Zuidas, met zijn internationale praktijken en miljoenentransacties. Er wordt vast veel geld verdiend, maar ik moet er toch niet aan denken. Het directe, persoonlijke contact met de klant is daar vaak het eerste wat verloren gaat, terwijl dat voor mij veruit het belangrijkst is. De mooiste gesprekken die ik in mijn carrière heb gevoerd, waren juist ontdaan van alle opgeklopte ambities. Dan zat ik bij iemand op zijn sterfbed voor een laatste vraag of wens, en schreef ik ter plekke het testament uit, met desnoods een verpleegkundige als getuige. Of ik bracht bij een moeizame overname het gesprek tussen vader en zoon weer op gang, en kreeg dan na afloop een flesje wijn in de hand gedrukt. Die toegankelijkheid is een belangrijke troef voor ons kantoor, maar vergis je niet: we hebben een bloeiende, brede praktijk opgebouwd die in onze sector hoog staat aangeschreven. We werken hard en doen eigenlijk alles; van vastgoed tot familierecht en van ondernemingsrecht tot estate planning. Ik heb wel eens een headhunter op de Zuidas afgestuurd om daar nieuwe collega’s te werven, maar die kandidaten haakten veelal af omdat ze hier te hard moesten werken voor hun geld. Of omdat ze niet in het Groene Hart wilden wonen, nou ja, dat is dan hun verlies.”
Corpsbal of arbeidersjongen?
Corpsbal? Dank je de koekoek. Ik kom uit een overtuigd socialistisch gezin. Mijn ouders moesten vaak de eindjes aan elkaar zien te knopen, wat niet altijd even gemakkelijk ging. Daardoor heb ik al heel jong mijn eigen boontjes leren doppen. In het dorp waar ik vandaan kom, De Hoef, ging niemand studeren. Ik was de eerste, en dat heb ik op eigen kracht moeten bevechten. In die tijd ging ik ook wedstrijden fluiten als scheidsrechter voor de KNVB. De onkostenvergoeding die ik daarvoor kreeg, had ik hard nodig, want ik had geen cent te makken. Daardoor viel ik tijdens mijn studietijd vaak buiten de boot, tussen de rijkeluiszoontjes van advocaten en rechters. Het was een moeilijke periode, omdat ik eigenlijk veel te jong volwassen moest worden. Wat ik wel van jongs af aan leerde, is het belang van het collectief en de gemeenschap. Daar heb ik ook altijd veel in geïnvesteerd. Als je geld verdient, mag je ook iets teruggeven aan de samenleving. Tegenwoordig ontmoet ik veel jonge ondernemers die louter door winstbejag en individualiteit worden gedreven. Ze hebben niks mét elkaar, maar willen vooral iets aan elkaar hebben. Ik noem het de opmaakgeneratie, die potverteert wat de generatie voor haar heeft opgebouwd. Die duurdoenerij, daar prik ik meestal snel doorheen.”
Extravert of introvert?
“Iedereen denkt altijd dat eerste, omdat ik regelmatig op een podium sta en daar dan het hoogste woord voer. Ook in mijn columns neem ik doorgaans geen blad voor de mond. In die publieke rol kan ik mezelf weleens voorbij lopen, zeker in het verleden, met te harde grappen op het verkeerde moment. Maar als je me diep in mijn hart kijkt, ben ik eigenlijk meer een soort kluizenaar. Er zijn maar weinig mensen die me echt kennen, voorbij die eerste indruk van jovialiteit. Ik kan soms zwaarmoedig zijn, als ik maatschappelijke ontwikkelingen tot me laat doordringen. We staan er niet al te best voor, als mensheid in deze wereld. Soms heb ik het dan echt nodig om me terug te trekken, even weg van alle sociale verplichtingen. Conflicten vermijd ik liever. Dat klinkt misschien raar, als je bedenkt hoe vaak ik gesprekken voer waaraan familiaire of zakelijke problemen ten grondslag liggen. Eigenlijk wil ik altijd alles oplossen, voor iedereen. Dat kan natuurlijk niet, maar het verklaart misschien wel waarom ik notaris ben geworden. ”
Sinterklaas of Kerst?
“Oh hou op, je refereert aan die netwerkborrel, jaren geleden, waarbij ik als Sinterklaas net wat te hard van leer trok tegen enkele aanwezigen? Vergeet het alsjeblieft. Je hebt dan meteen alle lachers op de hand, maar humor die in een privé-setting prima kan, kan zakelijk zijn doel voorbij schieten. Had ik niet moeten doen, heb ik daarna ook nooit meer gedaan. Klaar. Ik kies dus voor Kerst, want dit jaar organiseren we voor de achtste keer onze eigen tweedaagse kerstviering in de Remonstrantse Kerk van Nieuwkoop. Dagenlang zijn we bezig met de voorbereidingen. De versieringen, de kerststukken, het uitkiezen en doorspreken van de muziek, het diner dat door De Watergeus wordt rondgedeeld, het kerstverhaal. De sfeer die dan ontstaat, kan me nog steeds ontroeren. Je deelt iets moois met zakelijke relaties en vrienden wat de dagelijkse routine overstijgt. Ook dat is een vorm van teruggeven, van iets betekenen voor elkaar. Dit jaar is trouwens wel echt de aller-, allerlaatste keer dat we het doen. Dat heb ik wel vaker gezegd, als de stress van de voorbereiding me naar het hoofd steeg, maar nu is het moment daar. Deze formule moet geen Heintje Davids worden.”
Stoppen of doorgaan?
“Ik heb me al vaker voorgenomen om het rustiger aan te doen, maar het is niet eenvoudig om opvolging te vinden voor zo’n groot kantoor. De medewerkers zijn daarin altijd mijn grootste prioriteit geweest. Ik ben er trots op dat ik hen ook tijdens de crisis aan boord heb kunnen houden. Het gaat om hun toekomst, hun perspectief, en ermee stoppen voelt toch een beetje alsof ik hen in de steek laat. Gelukkig hebben Harriët, Jacqueline en Rick de handschoen opgepakt om gezamenlijk het kantoor te gaan leiden. We zijn nog met elkaar in gesprek over mijn rol, over of en hoe ik nog op de achtergrond actief zal blijven. Kijk, enerzijds heb ik altijd graag in het voorste karretje gezeten, en dan het liefst achter het stuur. Strategisch gezien liggen er volop kansen, bijvoorbeeld voor de toepassing van AI. Een raamwerk voor concept- akten, automatische gespreksverslagen: als ondernemer wil je op die kar springen, zodat je al je energie kunt steken in de meerwaarde van de notaris als adviseur en gesprekspartner. Maar anderzijds ben ik moe van het altijd aan staan. Een bedrijf als dit, daar sta je mee op en daar ga je mee naar bed. Het is voor mij cruciaal dat onze mensen en onze klanten allemaal goed terechtkomen. Nu ik dat weet, heb ik rust. Stoppen betekent voor mij echter niet stilstaan. Nog even los van wat ik al dan niet voor het kantoor blijf doen, zou ik zou graag doorgaan met mijn lezingen, meer tijd besteden aan goede doelen, misschien weer lesgeven. Er blijft nog genoeg te doen.”
Werner of Kees?
“Oef, het venijn zit ‘m in de staart. Mijn man Werner is de liefde van mijn leven. We hebben veel lief en leed met elkaar gedeeld en menige storm doorstaan. Kees, onze hond, is ons kind. Het is ongelooflijk hoeveel je van zo’n dier kunt houden, dus als je niet erg vindt, laat ik deze keuze aan mij voorbijgaan. Ik hoop gewoon dat we met z’n drieën nog lang kunnen genieten van ons leven en dat we meer tijd krijgen voor elkaar.”
KROES EN PARTNERS NOTARISSEN & ADVISEURS
0172 - 52 19 21 | notarissen@kroesenpartners.nl
www.kroesenpartners.nl
